Συμμετοχή, αποφάσεις και κριτήρια...

Ένα από τα σοβαρότερα προβλήματα της πολιτικής είναι η συμμετοχή. Δύσκολα θα πείσεις κάποιον να συμμετέχει. Έχει δουλειά, έχει προσωπική ζωή, έξοδα, σκοτούρες, που χρόνος για συμμετοχή;

Για αυτό το λόγο και έχουμε αφήσει την πολιτική στους επαγγελματίες πολιτικούς. Για τον ίδιο ακριβώς λόγο βρισκόμαστε στην κατάσταση που βρισκόμαστε. 

Οι επαγγελματίες πολιτικοί είχαν την άνεση να δρουν ως μικροί δικτάτορες. Είχαν πλήρη ελευθερία κινήσεων και είχαν και το δάχτυλο στο μέλι. Τι περιμέναμε να γίνει;

Θεωρώ μεγάλο λάθος να μην συμμετέχουμε ενεργά στην πολιτική. Γιατί όταν κατέστρεφαν το μέλλον των παιδιών μας οχυρώνοντας την διαφθορά, την αδιαφάνεια, την γραφειοκρατία και τα προνόμια κάποιων συντεχνιών, μερικοί το έβλεπαν και φώναζαν (δεν βάζω τον εαυτό μου μέσα, παρ'όλο που είμαι πολιτικοποιημένος, γιατί ούτε και εγώ συμμετείχα ή φώναζα αρκετά) . Τότε δεν υπήρχε χρόνος για συμμετοχή. Σήμερα που βλέπουμε το αποτέλεσμα, δεν υπάρχει χρόνος για συμμετοχή αλλά ούτε και για διαμαρτυρία. 

Σήμερα που φθάσαμε στο αμήν πρέπει να πάρουμε κάποιες αποφάσεις. Ως κράτος και ως πολίτες. Αυτές όμως οι αποφάσεις πρέπει να έχουν και κάποιο στόχο. Όχι απλά την καθυστέρηση μιας "χρεοκοπίας". Γιατί αν μετά από 3 χρόνια θυσιών βρισκόμαστε σε αυτή την κατάσταση και "αυτά είναι τα τελευταία μέτρα" δεν ξέρω ποιος κοροϊδεύει ποιον.  

Έχουμε λύσει κάποιο από τα δομικά μας προβλήματα; Υπήρξαν αποφάσεις που επιτάχυναν την δικαιοσύνη; Που μείωσαν την φοροδιαφυγή ή την γραφειοκρατία; Η διαφθορά εξαλείφθηκε την στιγμή που δεν έχει τιμωρηθεί κανένας ενώ υπάρχουν χιλιάδες υποθέσεις; 

Ποιος έλαβε την απόφαση να καθυστερήσουν όλα αυτά και τα μόνα μέτρα να είναι όσα εξοντώνουν τους συνεπείς; Μάλιστα η δικαιολογία που δίνουν είναι ότι τα διαρθρωτικά μέτρα θέλουν καιρό για να αποδώσουν. Αυτή όμως είναι δικαιολογία αποτυχημένων ηλιθίων και όχι λογικών ανθρώπων. Γιατί αν κάτι ξέρεις ότι καθυστερεί, το ξεκινάς πρώτο. Αλλιώς θα το καθυστερήσεις περισσότερο. Είναι απλό θέμα λογικής. Οι διαρθρωτικές αλλαγές έπρεπε να τρέχουν εδώ και χρόνια. Σήμερα θα είχαν ολοκληρωθεί και θα είχαν αποδώσει. 

Αλλά οι αποφάσεις των πολιτικών είχαν άλλα κριτήρια...

Με τι κριτήρια δρούμε οι πολίτες και με τι οι πολιτικοί; Γιατί οι επιλογές μας μας έφεραν εδώ επειδή τα κριτήριά μας εκτός από τις αποφάσεις μας ήταν λάθος. 

Στον περισσότερο κόσμο έχω παρατηρήσει ότι τα κριτήριά του ήταν καθαρά θέμα οικογένειας. Τι ψήφιζε ο πατέρας μας; Υπάρχει αυτός; Ε ας τον ψηφίσουμε και εμείς γιατί από τον παππού μας ήμασταν "δεξιοί" ή "αριστεροί" ή.... δεν ξέρω και εγώ τι. Οι μικροδιαφορές ανάμεσα στα κόμματα αυτά είχαν να κάνουν καθαρά με το τι είδαμε στις ειδήσεις και τις προσωπικές μας εμπειρίες στον μικρόκοσμό μας. 

Μπορούσε ο "δικός μας" στο κόμμα να διορίσει την κόρη μας σε ένα γραφείο στο δημόσιο ώστε να μην χρειάζεται να δουλεύει και έτσι όταν παντρευτεί έναν δημόσιο υπάλληλο να πάρουν ένα φτηνό δάνειο με επιδοτούμενο από τους φόρους όλων των πολιτών επιτόκιο; Θα ήταν τέλειο αν μπορούσε και να λείψει από την υπηρεσία 2 χρόνια για να μεγαλώσει τα παιδιά, αλλά να πληρώνεται και κανονικά, ώστε οι παππούδες να μην χρειάζεται να ασχοληθούμε...

Μπορούσαμε να έχουμε έσοδα εκτός του μισθού με δωράκια; Μας διασφάλιζε την θέση ένα συνδικαλιστικό όργανο όπου βάζαμε τον "δικό μας" και με το αζημίωτο φυσικά;

Είμαστε ιδεαλιστές; Ποιος τα λέει πιο επαναστατικά; Ποιος υπόσχεται τα περισσότερα; 

Προσωπικά τα κριτήριά μου μέχρι πρόσφατα ήταν καθαρά "το μη χείρον βέλτιστον". Όσο προσπαθούσα να επηρεάσω ή να προτείνω πολιτικές και έπεφτα σε τοίχο θεωρούσα ότι δεν υπήρχε άλλη δυνατότητα. Τα παγιωμένα κόμματα δυστυχώς δεν ακούνε το νέο με ενδιαφέρον και τα περισσότερα μικρά είναι είτε μονοθεματικά, είτε κόμματα διαμαρτυρίας χωρίς προτάσεις.

Ανεξάρτητα του ποια ήταν τα κριτήριά μας, με το παρών πολιτικό σύστημα και την παρούσα πορεία της χώρας, αποδεικνύονται λανθασμένα. Μόνη λύση για μένα είναι η ενεργή συμμετοχή. Ξαναγυρνάμε όμως στην αρχή... Δύσκολα θα πείσεις κάποιον να συμμετέχει.

Βασίλης Περαντζάκης 

Μέλος του Κόμματος Πειρατών Ελλάδας.