Εμείς οι... αδύναμοι.

Όσο περνάει ο καιρός τόσο φαίνονται οι διαφορές ενός πραγματικού ηγέτη όπως ο Κώστας Καραμανλής και ενός ανδρείκελου όπως ο Γιώργος Παπανδρέου. Ο Καραμανλής δεν υπέκυπτε σε εκβιασμούς και σε πιέσεις από έξω. Έκανε αυτό που έπρεπε και το πλήρωσε γιατί τα τσουτσέκια των συμφερόντων σαμποτάριζαν το έργο του σε κάθε βήμα.

Γιατί δημοκρατία δεν είναι τα παχιά λόγια αλλά τα έργα. Ο ένας δημιουργούσε και ο άλλος απλά κατέστρεφε. Για να μπορέσει όμως κάποιος να δημιουργήσει δεν αρκεί να στηρίξει απλά ο λαός με μια ψήφο. Πρέπει να εμποδίσει και με τις πράξεις του τους καταστροφείς. Και εκεί εμείς, ο λαός, αποτύχαμε πλήρως. Έτσι έχει το θράσος Πάγκαλος να λέει "μαζί τα φάγαμε".

Πιστέψαμε ότι δεν έχουμε την δύναμη να αλλάξουμε τα πράγματα. Πιστέψαμε στην ισοπέδωση που έκαναν τα ΜΜΕξαπάτησης. Και συνεχίζουμε να το πιστεύουμε. Ε λοιπόν, εγώ δεν το πιστεύω. Εγώ ξέρω ότι αυτή η συμπεριφορά μας φταίει και όχι κάποια συνωμοσία εναντίων του λαού μας ή των λαών γενικά. Ο έλεγχος πάνω μας είναι ψυχολογικός και μόνο. Δεν είναι πραγματικός. Αν εμείς θέλουμε, δεν μπορούν να κάνουν τίποτα για να μας σταματήσουν.

Εμείς οι "αδύναμοι" πρέπει να πείσουμε τους πολιτικούς ότι μπορούν και αλλιώς. Ότι δεν πρέπει να ικανοποιήσουν πρώτα τα καταναλωτικά μας ένστικτα αλλά να ψάξουν να ικανοποιήσουν τα ευγενή μας αισθήματα με την γενική παιδεία, την ποιότητα στην υγεία και την ευημερία, όχι των αριθμών, αλλά των ανθρώπων. Χρειάζονται κίνητρα για δημιουργία, όχι απλά για κίνηση της αγοράς.

Αν θεωρούμε ότι αυτοί που είναι τώρα πάνω δεν μπορούν, τότε να αναδείξουμε άλλους. Να ψάξουμε να τους βρούμε και να τους αναδείξουμε. Γιατί αν δεν μπορούμε εμείς, δεν θα το κάνει κανείς για εμάς. Εγώ πάντως αρνούμαι να είμαι πρόβατο...