Συχνά, όταν βγαίνουμε από την σχολή στην οποία σπουδάζαμε, άσχετα με το αντικείμενο, είμαστε σίγουροι για τον εαυτό μας, γιατί αποδείξαμε ότι αποκτήσαμε γνώσεις που θα μας φανούν χρήσιμες αργότερα.
Βέβαια ειδικά στην Ελλάδα, μπορεί και να μην χρειαστούν, καθώς οι περισσότεροι
απόφοιτοι, ειδικά ΑΕΙ, περιμένουν τρώγοντας από τα έτοιμα τον διορισμό τους σε κάποια δημόσια υπηρεσία, ώστε να περάσουν την υπόλοιπη ζωή τους χωρίς να χρειαστεί να κουραστούν για κάτι. (Εδώ χωράει ολόκληρο βιβλίο...)
Ας πάρουμε όμως την περίπτωση που ο νέος ή η νέα δεν ακολουθήσουν το όνειρο του μέσου Έλληνα, αλλά θελήσουν να κάνουν καριέρα στον ιδιωτικό τομέα. Σε αυτή την περίπτωση θα πρέπει να ξέρουν 2 πράγματα.
1ον, ότι δεν γνωρίζουν τίποτα άλλο παρά τα βασικά για την εργασία τους και
2ον, ότι θα χρειαστούν χρόνο για να προσαρμοστούν σε περιβάλλον με ευθύνες.
Γιατί τώρα τα λέω αυτά; Γιατί έχω πρόσφατα παραδείγματα ανθρώπων που την πρώτη μέρα στην εργασία τους πελάγωσαν και έφυγαν κλαίγοντας από τον χώρο αυτό, χωρίς μάλιστα να υπάρχει οποιαδήποτε πίεση από τον εργοδότη ή τους συναδέλφους, αλλά απλή γνωριμία με το αντικείμενο. Ευτυχώς επέστρεψαν μετά από παραίνεση και των συναδέλφων και του εργοδότη, αλλά αυτό δεν θα συμβαίνει πάντα και εξαρτάται και από τον χαρακτήρα και του εργοδότη και του εργαζόμενου.
Για αυτό επαναλαμβάνω για όσους θα πιάσουν πρώτη δουλειά:
1ον, ότι δεν γνωρίζουν τίποτα άλλο παρά τα βασικά για την εργασία τους και
2ον, ότι θα χρειαστούν χρόνο για να προσαρμοστούν σε περιβάλλον με ευθύνες.
