Παιδεία και πεδία μαχών.

Ξεκινώντας θα ήθελα να πως κάποια πράγματα για τα οποία οι φοιτητές πρέπει να μάχονται. Αυτά είναι: Μεγαλύτερη χρηματοδότηση των ιδρυμάτων, καλύτερες συνθήκες διδασκαλίας, καλύτερα βιβλία, καλύτερες εστίες και καλύτερη επαγγελματική κατοχύρωση.

Υπάρχουν απόψεις από την πλευρά των φιλοκυβερνητικών που λένε ότι κακώς η κυβέρνηση έφερε τόσο νωρίς το νομοσχέδιο σε δημόσια διαβούλευση. Αυτό έδωσε χρόνο στους αντιδρώντες να οργανωθούν και να παρουσιάζετε, εν μέσω εξεταστικής, αυτή η κατάσταση.

Άλλοι θεωρούν ότι η αντίδραση ήταν αναμενόμενη και ότι καλώς έγινε τόσο νωρίς η ανακοίνωση.

Η αντιπολίτευση από την άλλη μεριά δεν ξέρει τι θέση να κρατήσει επίσημα. Βλέπει τον χαμό που γίνεται, αλλά γνωρίζει ότι αυτά που προβλέπει το νομοσχέδιο υπάρχουν και στις δικές τους καλένδες. Οι υπόλοιποι βέβαια, Συνασπισμός και ΚΚΕ αντιδρούν στα πάντα έτσι κι αλλιώς.

Η γνώμη μου; Τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, το σταμάτημα των αιώνιων φοιτητών και η αξιολόγηση των καθηγητών πρέπει να γίνουν. Σε αυτά τα θέματα, τα διαδικαστικά και ο ακριβής τρόπος εφαρμογής πρέπει να συζητηθεί με τους φοιτητές και τους καθηγητές. Δυστυχώς όμως επειδή βλέπουν να ξεβολεύονται άρχισαν τις κινητοποιήσεις, πάντα βέβαια σε κομματικό επίπεδο (άλλο ένα αγκάθι της Ελληνικής παιδείας). Δυστυχώς πάλι, ένα μεγάλο κομμάτι του φοιτητόκοσμου πείσθηκε και έχουμε αυτές τις μαζικές κινητοποιήσεις.

Θα μου πείτε: «Μα είναι δυνατόν να έχουν όλοι αυτοί άδικο;» Εδώ είναι το αστείο. Εν μέρη έχουν δίκιο όπως λέω και στην αρχή. Δεν είναι δηλαδή τα κυρίαρχα ζητήματα αυτά που αγγίζει το νομοσχέδιο. Τα κυρίαρχα ζητήματα χρησιμοποιούνται για να προκαλέσουν τις αντιδράσεις και να παρασύρουν μαζί τους τα ζητήματα που συμφέρουν στην πραγματικότητα την παιδεία, αλλά το εκπαιδευτικό κατεστημένο δεν θέλει να ακούσει καν.

Ειδικά για το θέμα των ιδιωτικών πανεπιστημίων ένα έχω να πω: Χίλιες φορές καλύτερα αν σπουδάζουν τα νέα μας παιδιά στην Ελλάδα και τα κονδύλια για έρευνες να πάνε σε Ελληνικά χέρια, παρά να φεύγουν στο εξωτερικό. Προς το δημόσιο συμφέρον δεν είναι αυτό;

Πιστεύω ότι η αντίδραση είναι καθαρά βλακώδης ιδεολογική με σχεδόν ανύπαρκτα ακαδημαϊκά κριτήρια.

Αρκετά σας κούρασα. Σκεφτείτε το μόνο.

Ενοχοποίηση του κέρδους στην Ελληνική κοινωνία.

Τα τελευταία χρόνια παρατηρούμε μία περίεργη αντίδραση των Ελλήνων μπροστά στην λέξη κέρδος. Οποιαδήποτε σχέση ατόμων ή εταιριών με αυτή τη λέξη αμέσως ενοχοποιείται. Ακούμε για παράδειγμα: "Ανάθεση σε ιδιώτη" και αμέσως σκεφτόμαστε "ωχ τι θα φάνε πάλι". Και μέχρι εδώ καλά. Έχουμε συνηθίσει το σάπιο κράτος μας και σκεφτόμαστε έτσι.

Αλλά γιατί το κάνουμε και σε σχέση με βιοπαλαιστές; Διαμαρτύρονται, για παράδειγμα, τα καταστήματα της Αθήνας για τις καθημερινές πορείες που κλείνουν το κέντρο και κάνουν απροσπέλαστα τα καταστήματά τους. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα την δραματική μείωση του τζίρου και φυσικά και του κέρδους. Ποια η αντίδρασή μας στην διαμαρτυρία τους; "Έλα μωρέ με τους καπιτάλες... σιγά μην έχουν πρόβλημα". Βέβαια δεν μιλάμε για τα καταστήματα Hondos Center και Mac Donalds, αλλά κυρίως για μικρά βιβλιοπωλεία, χαρτοπωλεία, δισκοπωλεία, και άλλα ...πωλεία.

Μήπως έφτασε η ώρα να αλλάξουμε λίγο τον τρόπο που σκεφτόμαστε; Γιατί αυτό είναι που εμποδίζει την Ελληνική κοινωνία να αναπτυχθεί στην ουσία. Όταν η επιχειρηματικότητα είναι "κακό πράμα", και το πολεμάμε σε κάθε του έκφραση, γιατί ο άλφα να επενδύσει και να δώσει θέσεις εργασίας;

Ναι, υπάρχουν περιπτώσεις που το κέρδος είναι υπερβολικό και αυτό λέγεται αισχροκέρδεια. Αλλά γιατί η εξαίρεση να γίνεται σημαία και να καταστρέφει την οικονομία;